ความหมายของพระวินัย ๒๒๗ พุทธบัญญัติจากพระไตรปิฎก คืออะไร?

          พระวินัย ๒๒๗ พุทธบัญญัติจากพระไตรปิฎก เป็นกฎหมายหรือข้อห้ามของพระภิกษุสงฆ์เถรวาทตามพระวินัยบัญญัติ จัดอยู่ในส่วนอาทิพรหมจาริยกาสิกขา พระวินัย 227 ข้อในพระปาฏิโมกข์ ที่พระพุทธเจ้าทรงวางข้อกำหนดไม่พึงละเมิดไว้เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยของคณะสงฆ์ และเพื่อเป็นข้อปฏิบัติพื้นฐานอันเอื้อเฟื้อต่อการประพฤติพรหมจรรย์ของพระภิกษุสงฆ์ มีโทษในการล่วงละเมิดร้ายแรงที่สุดถึงปาราชิก หรือขาดจากความเป็นพระสงฆ์
          พระวินัย ๒๒๗ พุทธบัญญัติจากพระไตรปิฎก ไม่ใช่ศีลแต่เรียกว่า พระวินัย ผู้ทำผิดศีลเรียกว่า ล่วงพระวินัย เป็น อาบัติ ระดับชั้นต่าง ๆ ตามความหนักเบา สามารถแบ่งระดับอาบัติออกได้เป็น ๘ ลำดับขั้น ตั้งแต่ขั้นรุนแรงจนกระทั่งเบาที่สุดนั้นเอง
         

องค์ประกอบของพระวินัย ๒๒๗ พุทธบัญญัติจากพระไตรปิฎก